Na een avond vol verhalen over de reis van Utrecht naar Bouillon, vroeg ik de aandacht aan de groep. Na het vertellen over de rouwtaken van Manu Keirse, gaf ik alle 6 mannen plus mijzelf de volgende opdracht: zoek een object dat je aandacht trekt, ga daar een tijdje mee zitten en schrijf een verhaal over pijn bij verlies en afscheid. Ter illustratie dat deze pijn breder kan zijn dan alleen de rouw om een overleden persoon, vertelde ik over mijn burn-out van een aantal jaar geleden en hoe ik tijdens mijn opleiding ontdekte dat ik afscheid moest nemen van mijn oude ik. Ook dat is een rouwproces

Deze opdracht viel voor sommigen zwaar, want waarom moesten ze graven naar pijn tijdens een weekend met vrienden? Maar eenmaal over de drempel kwamen er ‘s avonds de mooiste verhalen naar boven, oude pijn, verse pijn, nieuwe visies op pijn, maar vooral ook verhalen die we niet eerder met elkaar hadden gedeeld. Een blijk van vertrouwen en een uitgestoken hand om er voor elkaar te zijn en te weten wat er in elkaars ziel speelt.

verhalen delen

Een vriend vertelde over de pijn bij een miskraam, en hoeveel impact dat had op hem, zijn vrouw en relatie. Een ander vertelde over het verlies van een vader toen hij zelf nog peuter was, en hoe het is om iemand te missen die je niet kent.
(…) vertelde over zijn psychoses en hoe ook hij afscheid moest nemen van zijn oude ik. Er werden verhalen gedeeld over intergenerationele trauma’s, over hoe je moet omgaan met de pijn van je ouders.
(…) sprak over de pijn bij het scheiden van zijn ouders, het verlies van een veilige haven.

onbeantwoorde vragen

Hierna vertelde ik over hoe rouw ons ook vraagt om te leren leven met onbeantwoorde vragen. Ik gaf iedereen een papiertje om een vraag op te schrijven die we nooit meer beantwoord zullen krijgen. Die stapelden we op een papieren bootje en met een aangestoken kaars stuurden we dit bootje de rivier op.

Een helend moment voor ons allen, waarin we collectief de rouwtaken toepasten op onze eigen persoonlijke momenten van pijn bij verlies.