een gouden gozer

het laatste verhaal van een van een overleden vriend

Dit is een verhaal van een overleden vriend, iemand wiens uitvaart ik niet heb georganiseerd. Sterker nog, op de dag van de uitvaart kon ik er niet eens bij zijn. En toch heb ik dankzij rituelen nog op een zeer regelmatige wijze contact met hem. Ik schrijf over hem, omdat ik de rituelen die verzonnen zijn om hem te herinneren zo sterk vind en het graag aanhaal als voorbeeld. Zijn overlijden was een van de duwtjes die mij op dit pad van uitvaartbegeleider brachten.

(…) zijn levensspreuk was: “Is toch goud?”. Een spreuk die ik vaak heb gehoord in de tijd dat ik met hem werkte. Hadden we iets moois verzonnen om een evenement aan te kondigen, hadden we die ene toffe dj weten te strikken of waren we zomaar op iets moois gestuit in ons toen nog onsterfelijke levensfase? “Is toch goud!”

laatste brief

Helaas kwam er op een veel te jonge leeftijd een einde aan zijn leven. (…) stierf aan een hersentumor.  Voor hij te veel van zijn hersenfuncties verloor, schreef hij een brief aan zijn vrienden, een prachtig document vol humor.  In zijn afscheidsbrief zei hij iets dat mij altijd zal bijblijven: “Het is helemaal niet zo bijzonder om te sterven, dat doen we allemaal." "Geboren worden is pas echt bijzonder, als 1 van die miljoenen zaadjes.” Die ene zin opende iets in mij dat de angst voor de dood wegvaagde. Hoe kan je nou bang zijn voor het enige dat zeker is in het leven?

In diezelfde brief stond een wens aan zijn vrienden: “Als je in de kroeg staat, bestel dan een biertje voor een vreemde die naast je staat en zeg hem: deze krijg je van (…)”. Dat is toch goud?

een herinnering in inkt

Een deel van zijn vrienden, waaronder ik, namen een tattoo na zijn overlijden met zijn levensspreuk. “Is toch goud?”. Dit proces raakte voor mij meerdere facetten van de rouwtaken: Door de fysieke pijn van een tattoo laat je ook de pijn komen van het verlies. Door het collectieve dragen van zijn levensspreuk gaven we (…) een plek in ons leven, op ons lijf, voor altijd. En de bevriende tattooartiest vroeg iedereen om het geld voor de tattoo te storten op de rekening van de ouders van (…) die op die manier de kosten voor de uitvaart konden dragen en zich gesteund voelden door de gemeenschap om hem heen.

rituelen om te herinneren

Wat ik voor mijzelf nog heb toegevoegd is dat ik sinds zijn overlijden het woord goud in mijn vocabulaire ben gaan opnemen, niet zijn volledige levensspreuk maar wel een bijna dagelijkse kleine herinnering aan hem en zijn levensvreugde. Daarnaast gebruik ik in appjes bijna alleen nog de gele hartjes emoji, een kleine dagelijks ritueeltje om iemand altijd dichtbij je te hebben.

Zoals op zijn steen staat: Was toch goud? 💛

Was toch goud?

Aldo Bruining